ا ی بر پلی یورتانها
از زمان كشف پلییورتانها در اواخر دهه سی قرن بیستم تاكنون، این پلیمرها همواره به دلیل خواص ویژه و منحصربهفرد خود مورد توجه جدی بودهاند. تا اواسط دهه 70 میلادی پلییورتان به دلیل قیمت بالای آن ها در كاربردهای ویژهای مصرف میشدند ولی پس از آن دامنهی تولید آن ها بهسرعت گسترش یافت و در زمینههای مختلف صنعتی مورد بهرهبرداری قرار گرفتهاند [6-1].
اعتبار كشف پلییورتانها متعلق به پروفسور بایر آلمانی در سال 1937 میباشد. وی با انجام واكنش بین دیایزوسیانات آلیفاتیک و دیالآلیفاتیک (گلیكول) و 1،4 بوتاندیال تحت شرایط رفلاكس نوعی پلیمر خطی با وزن مولكولی بالا و ویسکوزیتهی ذوب پایین به دست آورد كه هماکنون به آن پلییورتان گفته میشود. این پلییورتان به روش مذاب تهیه شد[11-1].
واژهی پلییورتان به معنی پلیمری است كه دارای پیوند یورتانی میباشد. درواقع، پلییورتانها در ساختمان مولكولی خود دارای گروههای یورتانی با توجه به تركیبات شیمیایی زنجیره میباشند. پلییورتان بهطورمعمول علاوه بر گروه یورتانی شامل گروههای هیدروکربنی آروماتیک و آلیفاتیك، استرها، اترها، آمیدها، اوره و گروههای ایزوسیاناتی هم میباشد[8،1].
پلییورتانها در كاربردهای وسیعی مورداستفاده قرار میگیرند. شكل (1-1) نشاندهندهی كاربردهای وسیع آن ها میباشد كه به هفت گروه: قالب انعطافپذیر، فوم سخت، ورقه های انعطافپذیر، الاستومرهای جامد، قالبگیری تزریقی واکنشی (RIM)[3]، ماده پوششی و دوجزئی تقسیم می شوند[8،1].
2-1- شیمی پلی یورتانها
گروه ایزوسیانات می تواند با موادی كه دارای هیدروژن فعال هستند و همچنین با خود واکنش دهد[11،1]. زمانی كه ایزوسیاناتها با موادی شامل حداقل دو هیدروژن فعال در هر مول واكنش میدهند، یک پلیمر به صورت فوم نرم یا سخت، الاستومرها، پوششها و چسبها تولید می شود[9]. طرح (1-1) نشاندهندهی تشکیل پیوند
خرید اینترنتی فایل کامل :
یورتانی میباشد. بر اثر واکنش میان گروه ایزوسیاناتی با گروه هیدروکسیلی پیوند یورتانی به وجود میآید.
پلییورتان می تواند ساختار شیمیایی ترموپلاستیک یا ترموست و یا ساختار فیزیكی مانند فوم و الاستومر نرم را به خود بگیرد. تركیب شیمیایی پلییورتان بر اساس نوع ایزوسیانات و پلیال می تواند متفاوت باشد[8].
مهمترین مزیت پلییورتان، استحكام بالا در دمای پایین، خاصیت فوم شوندگی سریع و مقاومت در برابر ساییدگی، ازن، اکسیژن و مقاومت در حضور رطوبت میباشد[8].
3-1- ترموپلاستیک پلییورتان و کاربرد آن
ترموپلاستیک پلییورتانها، پلییورتانهایی هستند كه اخیراً درزمینهی فنّاوری یورتانها توسعهیافتهاند. این پلیمرها معمولاً از واكنش یک دیایزوسیانات، یک پلیال (پلیاتر یا پلیاستر) كه در انتهای زنجیر پلیمری خود عامل -OH دارد و یک زنجیرگستراننده مانند 1و4 بوتاندیال، با وزن مولكولی کم به دست میآید[1].
ترموپلاستیک الاستومرها دارای سیستم دوفازی هستند، فاز سخت و جامد و فاز نرم و الاستومری كه با پیوند شیمیایی به هم ارتباط دارند. فاز سخت استحکام به این پلیمرها میدهد و در برابر آن نیز، فاز نرم و الاستومری حالت انعطافپذیری و الاستیکی به پلیمر میدهد. فاز سخت شامل زنجیرگستراننده (مانند بوتاندیال) و دیایزوسیاناتها (مانند MDI) میباشد. فاز نرم شامل پلیال پلیاتری یا پلیال پلیاستری میباشد. هر دو فاز دمای ذوب و انتقال شیشه ای متفاوتی دارند كه به طور طبیعی، فاز سخت دمای ذوب بالاتری دارد. به همین دلیل، پلیمر در دمای بالاتر از دمای ذوب به صورت مذاب ویسكوز همگنی تبدیل می شود كه باعث فرایند شدن به روشهای مختلف میگردد[15،10].
قسمت های سخت زنجیر پلییورتان که در زنجیر تكرار میشوند، قطبی هستند و به علت نیروی جاذبه قوی دوطرفه، تجمع پیدا کرده و به صورت بلوری و یا نیمه بلوری در ماتریس پلیمری درمیآیند. قسمت های نرم دارای ویژگی الاستومری به همدیگر به صورت خطی از طریق پیوند عرضی متصل شده اند[13].
این پلیمرها دارای خواص فوقالعاده خوبی ازجمله: خاصیت ضد ساییدگی عالی، مقاومت مكانیكی بالا، انعطافپذیری در دمای پایین، قدرت تحمل وزن زیاد، مقاومت در برابر آب، روغنها و حلالها، قابلیت تراش و خواص كشسانی زیاد هستند. از كاربردهای آن میتوان به جایگزین بسیار مقاوم چرم برای استفاده در صنعت كفش، وسایل ورزشی، لوازم پزشكی، پوشش كابلها، استفاده در هرجایی كه براثر برخورد اجسام تیز به مقاومت سایش و مقاومت پارگی بالا نیاز باشد، تسمهنقالهها، ضربهگیرها، عایقهای صدا، در سازههای بتنی، شیلنگ نوار زهی پنجرهها، انواع واشرها و نظایر آن اشاره نمود[1].
روشهای مورد استفاده در فرایند ترموپلاستیكهای پلییورتان همانند دیگر ترموپلاستیكها شامل تزریق، اكستروژن، غلطکزنی و شکلدهی حلالی میباشد و این ترموپلاستیكها دارای خواص الاستومری بسیار خوب، مقاومت كششی، سایشی و مقاومت در مقابل عوامل محیطی بسیار عالی هستند[1].
[1] Naphthalene-1,5-Diisocyanate
[2] Methylene Diphenyl Diisocyanate
[3] Reaction Injection Molding